Status
Available
Call number
Collections
Publication
's-Hertogenbosch Voltaire 2010
Library's review
In het schetsen van de van zijn vader geërfde en door de nazi’s vernietigde bibliotheek schildert Mehring het scharnierpunt van het oude en het nieuwe Europa, haar filosofieën, haar idealen, haar zonden, haar monsters en schrijvers …
Maar Mehring schildert met zo’n losse hand, en met zoveel
Het boek doet een beetje denken aan (een kladversie van) De wereld van gisteren van Zweig. Maar in de van spanning bolstaande woorden van Mehring (alsof de angst om te vergeten hen op de hielen zit) voel je als het ware hoe de pen zijn gedachten vooruitschiet, de bladzijden schudden en springen van thema naar thema, van boek naar boek, van naam naar naam, dat alles met moeite bijeengehouden door een handvol grofmazige hoofdstukken. Zelfs al heb je als lezer enig idee waar of over wie Mehring het over heeft, dan wordt dat benul bij het volgende citaat alweer ondergraven of op de proef gesteld …
Er wordt teruggekeken, er worden verbanden gelegd, maar amper stilgestaan. Nog maar net heeft hij een nieuw thema aangeroerd, of hij is er al weer vandoor. Op de vlucht … tromgeroffel … voor een verloren bibliotheek …
Maar Mehring schildert met zo’n losse hand, en met zoveel
Show More
vage verwijzingen, halve citaten en tongue-in-cheecks, bewandelt bovendien zoveel zijwegen, dat je als lezer gaandeweg alle houvast ontnomen wordt, en meer nog dan verveling is het vermoeidheid die je het boek tenslotte doet wegleggen. (Ik werd herinnerd aan de cryptische zinnen van Lacans Televisie.) Enkel wanneer Mehring de kasten zelf omschrijft, en de boeken, de verwondering van het kind en het geloof van de vader in de vooruitgang, en wanneer je de noten van de vertaler even ongemoeid kan laten (voetnoten die, zo merk je gauw, zoveel uitgebreider nog hadden kunnen en misschien wel moeten zijn) voel je ook daadwerkelijk het gewicht van al die boeken.Het boek doet een beetje denken aan (een kladversie van) De wereld van gisteren van Zweig. Maar in de van spanning bolstaande woorden van Mehring (alsof de angst om te vergeten hen op de hielen zit) voel je als het ware hoe de pen zijn gedachten vooruitschiet, de bladzijden schudden en springen van thema naar thema, van boek naar boek, van naam naar naam, dat alles met moeite bijeengehouden door een handvol grofmazige hoofdstukken. Zelfs al heb je als lezer enig idee waar of over wie Mehring het over heeft, dan wordt dat benul bij het volgende citaat alweer ondergraven of op de proef gesteld …
Er wordt teruggekeken, er worden verbanden gelegd, maar amper stilgestaan. Nog maar net heeft hij een nieuw thema aangeroerd, of hij is er al weer vandoor. Op de vlucht … tromgeroffel … voor een verloren bibliotheek …
Show Less
User reviews
LibraryThing member bluepiano
Mehring inherited the library of his father, a man of great culture and a supreme rationalist (and surely the only person who's died whilst reading aloud from the first edition of Critique of Pure Reason). The books are sent to him in Vienna in an attempt to save them from the Nazis. Underlying all
This isn't a book about that library, nor is it a memoir or collection of pensees. I suppose it's best called a book of reflections, one skirting around, touching upon scattered subjects.. Mehring was a dadaist and knew Rilke, Joseph Roth, and Ernst Weiss and has pertinent things to say about writers and early 20th-century artistic movements. And when he discusses writing, he's often delightful: 'Every verse in his [Shakespeare's] monologues sounds like the last words of a dying man.' (of the bordello in Ulysses:) 'And who would want to kiss a mouth that performs linguistic feats with every endearment?'
Mehring writes in a tone that is wonderfully dispassionate without for an instant falling into the affectation of a stiff upper lip. And so it's all the more powerful when, near the end, he does express his fury: '. . .the streets were black with the devil's minions, howling, obscene, reptilian creatures rearing up on the hind legs, spitting the devil's slogans and roaring: Heil, Satan!'
The book is difficult to put aside; I opened it one evening when I was far too tired to read anything but a bit of undemanding fiction, intending to skim the first few pages only, and closed it that night when I was halfway through it.
Show More
Mehring says here is the realisation that the culture and the rationalism of the collection have been of no avail in the face of barbarity.This isn't a book about that library, nor is it a memoir or collection of pensees. I suppose it's best called a book of reflections, one skirting around, touching upon scattered subjects.. Mehring was a dadaist and knew Rilke, Joseph Roth, and Ernst Weiss and has pertinent things to say about writers and early 20th-century artistic movements. And when he discusses writing, he's often delightful: 'Every verse in his [Shakespeare's] monologues sounds like the last words of a dying man.' (of the bordello in Ulysses:) 'And who would want to kiss a mouth that performs linguistic feats with every endearment?'
Mehring writes in a tone that is wonderfully dispassionate without for an instant falling into the affectation of a stiff upper lip. And so it's all the more powerful when, near the end, he does express his fury: '. . .the streets were black with the devil's minions, howling, obscene, reptilian creatures rearing up on the hind legs, spitting the devil's slogans and roaring: Heil, Satan!'
The book is difficult to put aside; I opened it one evening when I was far too tired to read anything but a bit of undemanding fiction, intending to skim the first few pages only, and closed it that night when I was halfway through it.
Show Less
Subjects
Language
Original language
German
Physical description
312 p.; 20 cm
ISBN
9789058480927